Dag 17

Ik heb helaas weer een beetje onrustige nacht gehad, eerst sliep ik “gewoon slecht” en toen ik lekker sliep waren er mensen die schijnbaar vroeg weg moesten en daar veel geluid bij maakten. Ik sta zelf tegen zevenen op, vandaag een niet al te lange en zware rit dus ik doe rustig aan met inpakken. Veel van mijn spullen zijn nog nat en door rustig aan te doen probeer ik het iets droger mee te krijgen. Uiteindelijk zit om 9 uur weer alles op de fiets. Het is mooi weer dus ik ga gelijk in korte broek en zonder armstukken op pad. Bij de camping is het gelijk een stukje dalen maar daarna krijg ik eerst een klein klimmetje en vervolgens een stevige klim. Als ik naar het hoogteprofiel kijk zit er ook het begin van de Keutenberg in, zo recht omhoog gaat de lijn. Er zitten ook en paar tunnels in dit stuk dus het veiligheidsvest is ook bij de hand. Gelukkig hebben ze voor het klimmend verkeer een dubbele rijbaan gemaakt zodat de auto’s en ik elkaar niet in de weg zitten. Als ik aan de afdaling begin zie ik een parkeerplaats en stop daar om foto’s te maken. Er staan ook twee Nederlandse motorrijders en ze vragen hoe lang ik al onderweg ben. Zelf zijn ze net 2 dagen onderweg en ze mogen nog 10 dagen rondtoeren. Ze vragen waar ik heen ga en ik vertel mijn plan. Ze vinden het grandioos en knap dat ik dit doe. Een wil een foto van mij maken. (Wil je die naar sturen). De andere zegt maar dat kost je wel geld. Ik zeg dat hij dat kan doneren voor ParkinsonNL. We nemen daarna gezellig afscheid. Op weg naar mijn fiets spreken 2 andere Nederlanders mij aan en zo duurt het wat langer voor ik bij de boot ben. Maar ik ben er precies op tijd!

Na de boot wil ik in het dorpje Hole waar ik op de heenweg ook boodschappen heb gedaan mijn lunch kopen. Ik rij dezelfde weg in die ik op de heenweg gekomen heb. Dan zie een bordje wegwerkzaamheden, maar aangezien er niet staat dat de weg is afgesloten ga ik gewoon lekker naar beneden. Helaas, midden op het fietspad staat een grote asfalteermachine waar ik natuurlijk niet langs kan. Dus omdraaien dan maar. Ik weet nog van de heen weg dat het een vieze klim was met 12% erin. Dus dat wordt harken naar boven vanuit stilstand. Terug op de doorgaande weg kan ik even later naar rechts voor de supermarkt en kan ik toch gewoon mijn boodschappen doen. Als ik de supermarkt uitkom staat er een Zwitser naar mijn fiets te kijken. Hij vraagt waar ik heen ga en we raken aan de praat.

Als ik weer op de fiets zit denk ik het wordt tijd om eens wat kilometers te maken. Het is al 11 uur en je hebt pas 20 km afgelegd. Gelukkig hoef ik er niet veel vandaag. Ik fiets lekker langs het water, maar met allemaal kleine klimmetjes, 30 meter op 5/6% en weer af. Ze zitten net niet dicht genoeg achter elkaar om vanuit de afdaling weer omhoog te kunnen. Ik heb mezelf voorgenomen om op ca. 35 km te lunchen, maar ik zie geen leuk plekje en voor ik het weet zit ik Sandnes. Een veel grote plaats dan ik had verwacht. Ik bedenk me dat er hier misschien een fietsenmaker is die mijn ketting kan stellen/ vervangen. Ik moet even zoeken en vind er één.

Het is even lastig om uit te leggen wat er moet gebeuren en daarom komt de technische man uit de werkplaats erbij. Hij snapt het zegt dat het ongeveer een uurtje duurt. Ik pak mijn lunchspullen uit mijn tas en zoek een bankje om te gaan eten. Dan loop ik langs een paar winkels en zie een sportwinkel die ik in loop. Ik zie diverse regenjassen en kijk er eens goed naar. Ik had na de regen van twee dagen geleden niet echt een goed gevoel over mijn regenjas. Dan spreekt een verkoopster mij aan. Ik had in de tussen tijd een jas gepast maar vond hem te zwaar. Als ik vertel wat ik zoek komt ze met een andere jas die volgens haar beter is en goedkoper. Ik verreken mij bij het omrekenen en denk dat is niet duur voor zo’n jasje, dus ik neem hem mee. Echter als ik de winkel uitloop met mijn nieuwe jas bedenk ik dat ik veel duurder uit ben dan mijn bedoeling was.

Ik loop terug naar de fietsenwinkel. Ik kijk daar nog even rond en dan is mijn fiets klaar. Hij rijdt weer als een zonnetje en ik krijg ook nog eens de wind in mijn rug. Hierdoor ben ik lekker snel aan de kust. Ik rij door het zand wat van het strand de weg opgewaaid is. Ik log nog even snel een geocache en ga dan op zoek naar de supermarkt die ik op internet gezien heb. Hij zou niet ver van mijn route zijn en dat klopt. Dan fiets ik door naar de terminal van de veerboot. Ik zie er alleen borden staan voor de boot naar Denemarken of Groot Brittannië. Ik betwijfel of ik wel goed zit. Ik fiets naar het kantoor, echter dat gaat pas om 17.30 uur open als er weer een boot komt.

Dan maar eerst opzoek naar de slaapplaats die ik bedacht had voor vannacht. Er zou op een eilandje vlak bij de terminal een schuilhut zijn waar je ook kan slapen. Dat klopt. Het is een leuk plekje om te slapen en dicht bij de boot waar ik morgen om 6 uur moet zijn.

Ik laat de tarp even drogen zodat ik die vannacht als windscherm en om op te liggen kan gebruiken. Ook hang ik mijn overige kleding te drogen op. Ik neem de gehele ruimte in beslag en zie ineens een hele familie over de brug komen. Ik denk o dat wordt opruimen. Maar ze gaan ergens op het eiland picknicken. Even later komt er wel een moeder met haar zoontje even iets eten, maar ik hoef nog niet op te ruimen. Als het 17.30 is ga ik even snel naar de terminal en vraag of ik op de juiste plek ben. Ik krijg een bevestigend antwoord, jippie!

Snel terug naar de schuilhut om mijn slaapplek in richten en een hapje eten maken. Als ik mijn eetspullen heb opgeruimd en aan het verslag begin zie ik een man en vrouw met kinderwagen aan komen. Ik hoor dat ze Nederlands praten en begrijp dat ze ook op het eiland willen slapen. Ik geef aan dat er genoeg ruimte is in de hut. Ze leggen hun spullen in de hut en stellen zich voor als Gerdien en Peter met hun zoontje Marten. Ze zijn net van de boot uit Bergen gekomen. Ze hebben nog een rugzak aan het begin van het pad liggen, omdat ze eerst wilde kijken wat er op het eiland mogelijk is. Terwijl Peter de andere rugzak ophaalt praten Gerdien en ik even over hun en mijn reis. Even later komen er ook nog 2 Duitse jongens die ook in de hut of op het eiland willen slapen. Ondertussen gaan Peter en Gerdien op zoek naar een plekje om de tent op te zetten ze willen hier eigenlijk enige dagen blijven. De Duitsers gaan even vissen om te kijken of ze nog wat te eten kunnen vangen, wat ze niet lukt, maar ze hebben later toch iets van schaaldieren om te eten.

Peter en Gerdien vinden een leuk plekje op het eiland en verhuizen hun spullen daar naar toe. Ik heb respect voor ze wildkamperen met een klein kindje en alles zonder auto meenemen.

Uiteindelijk ben ik door deze gezelligheid later klaar met mijn verslag dan de bedoeling was. Maar dat is geen probleem. Ik denk dat de 2 Duitse jongens toch niet zo vroeg gaan slapen als ik. Ik had voor de zekerheid een slaapstoel geboekt op de boot dus ik kan morgen wat slaap inhalen. Hoe het vannacht gaat met slapen lezen jullie morgen!